Prof. zw. dr hab. Anna Opacka
Profesor zwyczajny, emerytowany pracownik Uniwersytetu Śląskiego. Studia polonistyczne odbyła w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, wieńcząc je pracą magisterską z zakresu poezji romantycznej. Doktorat o twórczości lwowskiego poety okresu romantyzmu, Józefa Dunina Borkowskiego obroniła w 1970 r. w lubelskim Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej. Habilitację uzyskała w 1989 roku w Uniwersytecie Śląskim na podstawie książki Litewska epopeja J. I. Kraszewskiego. Szkice o „Anafielas”. Była kierownikiem Zakładu Dydaktyki Literatury Polskiej w Uniwersytecie Śląskim, wieloletnim kierownikiem polonistycznego Studium podyplomowego, przewodniczącą Okręgowego Komitetu Olimpiady Literatury i Języka Polskiego w Katowicach. Jej badania naukowe skupione są wokół polskiej poezji okresu romantyzmu (obok wymienionej książki o epopei Kraszewskiego, zob. zbiór studiów Ruch konwencji, 1975). Prace ostatnie, wywiedzione są z metodologii Waltera J. Onga; m.in.: Poetyka oralności; Oralne „residuum” w „Panu Tadeuszu”; Ślady oralności w raudach J.I. Kraszewskiego. Prof. dr hab. Anna Opacka jest również autorką książek popularyzatorskich i dydaktycznych (wespół z Ewą Jaskółową): Prądy i konwencje w poezji (1995), Prądy i konwencje w prozie (1995), Dialog z tradycją (wyd. I – 1993, wyd. II poszerzone – 1997). Jest członkinią Komisji Historycznoliterackiej Oddziału PAN w Katowicach, Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza.